Το 1994, ο Ιταλός αθλητής Μάουρο Πρόσπερι πρώην πενταθλητής θέλοντας να δοκιμάσει τα όρια του, αποφάσισε να συμμετάσχει στον «Marathon des Sables» έναν από τους πιο απαιτητικούς αγώνες δρόμου του κόσμου, που διεξάγεται κάθε χρόνο στο Μαρόκο. Οι συμμετέχοντες θα πρέπει σε έξι μέρες να διανύσουν 250 χιλιόμετρα μέσα στη έρημο Σαχάρα.
Η έρημος Σαχάρα, καταλαμβάνει μια έκταση 3,6 εκατομμυρίων τετραγωνικών μιλίων και είναι τόσο μεγάλη όσο ολόκληρες οι Ηνωμένες Πολιτείες. Η θερμοκρασία της άμμου στους αμμόλοφους ξεπερνά τους 80 βαθμούς κελσίου. Οι βροχοπτώσεις είναι σπάνιες και η βλάστηση ανύπαρκτη. Είναι στην ουσία μια άγονη έκταση την οποία οι διαγωνιζόμενοι κατά το μεγαλύτερο μέρος του μαραθωνίου θα την διασχίσουν μόνοι.
Ο Πρόσπερι, είναι παντρεμένος με τρία παιδιά, όμως στα τριανταεννέα του χρόνια αναζητά την υπέρτατη περιπέτεια. Προπονείται εντατικά τρέχοντας 40 χιλιόμετρα κάθε μέρα ενώ παράλληλα μειώνει σταδιακά την ποσότητα του νερού που πίνει για να προετοιμάσει τον οργανισμό του για τις δύσκολες συνθήκες της ερήμου. Γνωρίζει ότι οι διοργανωτές θα του ζητήσουν να υπογράψει μια δήλωση για το που θα σταλεί η σορός του σε περίπτωση που πεθάνει. Αν και ο αγώνας προσελκύει πάνω από χίλιες συμμετοχές κάθε χρόνο, την συγκεκριμένη χρονιά θα συμμετέχουν μόνο 134 αθλητές. Αυτό σημαίνει ότι για το μεγαλύτερο μέρος του εξαήμερου αγώνα ο Πρόσπερι θα είναι μόνος.
Η τέταρτη ημέρα του μαραθωνίου θα είναι και η πιο δύσκολη γιατί θα πρέπει να διασχίσουν μια διαδρομή 70 χιλιομέτρων μέσα στην έρημο μέχρι τον επόμενο σταθμό. Λίγο μετά τις 13:00 μια απροσδόκητα έντονη αμμοθύελλα θα κάνει τους διοργανωτές να πάρουν την απόφαση να σταματήσουν τον αγώνα λόγω περιορισμένης ορατότητας. Μέχρι το βράδυ σχεδόν όλοι οι αθλητές έχουν φτάσει στο τέταρτο σημείο ελέγχου εκτός από τον Πρόσπερι. Την επόμενη ημέρα το πρωί μέλη του Μαροκινού στρατού θα ξεκινήσουν να ερευνούν για τον εντοπισμό του Ιταλού αθλητή.
Όταν ξεκίνησε η αμμοθύελλα ο Πρόσπερι είδε να περιορίζεται η ορατότητα του όμως συνέχισε να τρέχει γιατί πίστευε ότι ακολουθούσε το μονοπάτι. Ήταν στην έβδομη θέση και δεν ήθελε να χάσει την επαφή του με τους πρώτους. Όμως, η αμμοθύελλα ήταν έντονη και αποφάσισε να σταματήσει μέχρι αυτή να κοπάσει.
Την επόμενη μέρα, συνειδητοποίησε ότι είχε χάσει το μονοπάτι και είχε πλέον χαθεί. Είχε λίγο φαγητό και σχεδόν καθόλου νερό. Οι διοργανωτές του είχαν πει ότι αν έχανε τον προσανατολισμό του θα έπρεπε να παραμείνει στο σημείο μέχρι να τον βρουν οι διασώστες. Έτσι, παρέμεινε στον αμμόλοφο όλη την ημέρα. Το απόγευμα, ένα ελικόπτερο πέταξε σχεδόν πάνω από τη θέση του, αλλά δεν μπόρεσε να τον εντοπίσει.
Μια ημέρα μετά, αποφάσισε να αρχίσει ξανά το περπάτημα. Είχε μια πυξίδα και έναν χάρτη, και πίστευε ότι θα μπορούσε να πλοηγηθεί. Όμως, χωρίς κάποιο σημείο αναφοράς στην έρημο, ο προσανατολισμός ήταν σχεδόν αδύνατος. Το νερό είχε πλέον τελειώσει και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να πιπίλα τα υγρά μαντιλάκια που κουβαλούσε.
Καθώς οι ημέρες περνούν τα συμπτώματα της αφυδάτωσης γινόταν όλο και πιο έντονα. Η μόνη του επιλογή πλέον είναι να πιει τα ούρα του σε μια ύστατη προσπάθεια να επιβιώσει στο πολύ σκληρό και αφιλόξενο περιβάλλον της ερήμου.
Μερικές ημέρες αργότερα ένα αεροπλάνο θα περάσει σε κοντινή απόσταση και παρά τις προσπάθειες του Ιταλού αθλητή θα τον προσπεράσει και θα χαθεί στο ορίζοντα. Αυτό το γεγονός θα τον κάνει να χάσει το κουράγιο του και σε μια στιγμή απελπισίας θα προκαλέσει ένα τραύμα στον καρπό του. Όμως, λόγω της έντονης αφυδάτωσης θα δει την πληγή του κλείνει γρήγορα και η αιμορραγία να σταματά.
Κάποια στιγμή θα εντοπίσει την ξερή κοίτη ενός ποταμού και ακολουθώντας την θα οδηγηθεί σε μια όαση. Ήταν στην ουσία μια λακκούβα με λασπόνερο στην οποία θα βουτήξει λυτρωμένος. Όμως, όταν θα πιει λίγο νερό θα κάνει αμέσως εμετό και ο μόνος τρόπος να ενυδατωθεί θα είναι να πίνει μικρές γουλιές κάθε 10 λεπτά.
Αφού έσβησε την δίψα του δεν του έμεινε τίποτε άλλο από να συνεχίσει να περπατά. Έτσι, θα εντοπίσει αποξηραμένα περιττώματα ζώων τα οποία και θα ακολουθήσει. Πίσω από ένα αμμόλοφο θα δει μια μικρή βοσκοπούλα που έβοσκε ένα κοπάδι κατσίκες. Ήταν μέλος μιας φυλής Βεδουίνων που κατοικούν στην περιοχή.
Οι βεδουίνοι του πρόσφερα μια κούπα γάλα και τον οδήγησαν στο χωριό τους. Τότε διαπιστώθηκε ότι σε εννέα μέρες είχε διανύσει 200 χιλιόμετρα μέσα στην έρημο και βρίσκονταν πλέον στην Αλγερία. Η τοπική στρατιωτική αστυνομία τον αντιμετώπισε αρχικά με μεγάλη επιφυλακτικότητα, όταν τελικά διαπίστωσαν ποιος ήταν, τον πήγαν στο νοσοκομείο.
Ο Πρόσπερι, είχε χάσει 35 κιλά όταν διασώθηκε. Οι γιατροί δήλωσαν ότι το συκώτι καθώς και άλλα ζωτικά όργανα είχαν επιβαρυνθεί ιδιαίτερα και του χορήγησαν 16 λίτρα ενδοφλέβιου υγρού για να αναρρώσει. Τελικά, μπόρεσε να αναρρώσει πλήρως μετά από δύο χρόνια επίπονης θεραπείας.
Info