Ήταν Δεκέμβριος του 1971 όταν η 17χρονη Γιουλιάνε Κέπκε ταξίδευε μαζί με τη μητέρα της με την πτήση 508 με προορισμό την Πουκάλπα του Περού, εκεί 8a συναντούσε τον πατέρα της, που εργαζόταν ως βιολόγος. Το αεροπλάνο συνάντησε καταιγίδα και ένας κεραυνός χτύπησε το δεξί του φτερό. Η ζημιά είναι μεγάλη και το αεροσκάφος πέφτει φλεγόμενο στο δάσος του Αμαζονίου.
Όταν η νεαρή μαθήτρια συνήλθε μετά την συντριβή, ήταν ακόμα δεμένη στη θέση της. Είχε τραυματιστεί στο χέρι και αίμα έτρεχε από το δεξί της μάτι, όμως μπόρεσε να λυθεί και να βγει από την κατεστραμμένη άτρακτο. Αναζήτησε στα συντρίμμια την μητέρα της, όμως δεν μπόρεσε να την εντόπιση. Έτσι αποφάσισε να ψάξει για βοήθεια.
Γνώριζε ότι αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να αναζητήσει μια πηγή νερού. Το ποτάμι θα ήταν η οδός που θα την οδηγούσε στην σωτηρία. Χρειάστηκαν εννέα ημέρες εξαντλητικής πεζοπορίας μέσα στην ζούγκλα με φίδια και άλλα αρπακτικά να καραδοκούν. Η 17χρονη μαθήτρια κατάφερε τελικά να φτάσει στην ακτή του ποταμού Σεμπόνια. Εκεί την εντόπισαν την επόμενη μέρα ξυλοκόποι οι οποίοι τις πρόσφεραν και τις πρώτες βοήθειες.
Όταν τα σωστικά συνεργεία έφτασαν στον τόπο του ατυχήματος διαπίστωσαν ότι από τους 86 επιβάτες η μόνη που τελικά σώθηκε ήταν η 17χρονη. Η Κέπκε στα επόμενα χρόνια θα αντιμετωπίσει οδυνηρούς εφιάλτες που θα την στοιχειώνουν για πολύ καιρό. Είκοσι επτά χρόνια αργότερα θα βρει το κουράγιο να επισκεφθεί το σημείο της πτώσης του αεροπλάνου.
Info