Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι μια μέρα θα ξυπνούσα και τίποτα δε θα λειτουργούσε. Ούτε φώτα, ούτε Ίντερνετ, ούτε καν νερό στη βρύση. Ζώντας σε ένα μικρό διαμέρισμα στον 5ο όροφο, μέσα σε μια κατά τα άλλα οργανωμένη πόλη, θεωρούσα αυτονόητα πράγματα που όπως ανακάλυψα μπορούν να εξαφανιστούν σε δευτερόλεπτα.
Αυτό που ακολούθησε ήταν τέσσερις ημέρες χωρίς ρεύμα. Δεν ήταν ούτε ταινία καταστροφής ούτε κάποια δοκιμασία από reality ήταν η καθημερινότητά μου. Εδώ μοιράζομαι τι έμαθα και τι θα έκανα διαφορετικά.
Η πρώτη ώρα – Το σοκ
Η διακοπή ήρθε απροειδοποίητα. Ήταν πρωί, πήγαινα να βάλω καφέ και τίποτα δεν άναβε. Το ψυγείο είχε σταματήσει. Η θέρμανση δεν ανταποκρινόταν. Το κινητό μου είχε μπαταρία, αλλά δεν υπήρχε σήμα ούτε Wi-Fi. Πίστεψα ότι ήταν κάτι προσωρινό. Μέσα σε μία ώρα είχα ήδη ανοίξει-κλείσει το διακόπτη ασφαλείας τέσσερις φορές, μήπως και ήταν δικό μου θέμα.
Το πρώτο που συνειδητοποιείς είναι πόσο εξαρτάσαι από την πληροφορία. Χωρίς ρεύμα και δίκτυο, δεν ξέρεις τι συμβαίνει. Έμεινα με το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου για να ακούσω ειδήσεις.
Ημέρα 1–2 – Αυτοσχεδιασμός
Σύντομα κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν θα επανέλθουν άμεσα. Άνοιξα το ψυγείο όσο λιγότερο γινόταν. Πρώτα καταναλώθηκαν τα ευπαθή τρόφιμα: γιαούρτια, φρούτα, βραστά αυγά. Δεν είχα μικρό γκάζι ή καμινέτο — μεγάλο λάθος. Ευτυχώς, είχα ένα παλιό κατσαρολάκι και φίλους σε κοντινή απόσταση που είχαν φιάλη υγραερίου.
Το νερό κόπηκε τη δεύτερη μέρα. Είχα μόνο 2-3 μπουκάλια. Από τότε πάντα κρατάω μια εξάδα για να έχω να πίνω. Το μπάνιο έγινε πολυτέλεια. Έπλενα χέρια και πρόσωπο με υγρά μαντηλάκια.
Για φωτισμό, είχα μερικά κεριά και έναν φακό με χαμηλή μπαταρία. Κράτησα τα κεριά για τα βράδια και χρησιμοποίησα το κινητό μόνο όταν ήταν ανάγκη. Την επόμενη φορά, power bank και ανταλλακτικές μπαταρίες θα είναι τα πρώτα στη λίστα.
Η ψυχολογία ήταν περίεργη. Ο χρόνος κυλούσε αργά, σχεδόν βασανιστικά. Το σκοτάδι σε διαμέρισμα είναι αλλιώς. Είναι παγωμένο, ήσυχο, και όσο αστείο κι αν ακούγεται κάπως μοναχικό.
Ημέρα 3–4 – Ρουτίνα χωρίς ρεύμα
Μέχρι την τρίτη μέρα, είχα φτιάξει ένα είδος «προγράμματος». Ξύπνημα με το πρώτο φως, φαγητό νωρίς, μετακινήσεις με τα πόδια. Οι ανελκυστήρες δε λειτουργούσαν, και το να κατέβεις-ανέβεις 5 ορόφους για να βρεις νερό ή ψωμί δεν είναι εύκολο.
Η γειτονιά είχε αρχίσει να επικοινωνεί. Ο ένας ενημέρωνε τον άλλον για το τι άκουσε στο ραδιόφωνο ή αν κάποιο κοντινό σούπερ μάρκετ είχε ανοίξει. Πρώτη φορά ένιωσα πόσο σημαντικό είναι να ξέρεις τους γείτονές σου.
Χωρίς Ίντερνετ, η δουλειά ήταν αδύνατη. Και αυτό δεν με πείραξε όσο φανταζόμουν. Ήταν μια ευκαιρία να αποσυνδεθώ, αλλά όχι από επιλογή.
Τι μου έλειψε πραγματικά και τι όχι
Μου έλειψε το ζεστό νερό. Η επικοινωνία. Το να ανοίξω τη συσκευή και να ενημερωθώ. Περισσότερο όμως, μου έλειψε η αίσθηση ότι «έχω τον έλεγχο».
Αντιθέτως, δεν μου έλειψαν καθόλου τα social media, οι ειδοποιήσεις ή η συνεχή ροή περιττών πληροφοριών. Η ησυχία είχε κάτι το απελευθερωτικό.
Τι κρατώ και πώς προετοιμάζομαι πλέον
Δεν έγινα «prepper», αλλά πλέον έχω ένα μικρό κιτ:
– Μπουκάλια με νερό
– Κονσέρβες και τρόφιμα που δεν χρειάζονται ψυγείο
– Power bank φορτισμένα
– Μικρό φακό και ανταλλακτικές μπαταρίες
– Ραδιόφωνο με μπαταρίες
– Φιάλη υγραερίου για μαγείρεμα
Σκέφτομαι και ένα ηλιακό panel για φόρτιση μικροσυσκευών. Το βασικό όμως είναι η συνειδητοποίηση: το Blackout δεν είναι φαντασία. Είναι πιθανό και τότε, δεν θα έχει σημασία πόσο ασφαλής νιώθεις με την τεχνολογία.
Info